Column: Mano Bouzamour - Naakt

Laatst waren er twee grote, bijzondere gebeurtenissen. Mijn romandebuut De belofte van Pisa werd verfilmd en we mochten in Het Concertgebouw filmen – woeehoee! De eerste scène werd in de Spiegelzaal geschoten, de tweede in de Grote Zaal. Jammer genoeg zijn de scènes in de Spiegelzaal gesneuveld in de montage. Zo gaat dat nou eenmaal. Schrijven is schrappen, voor film geldt exact hetzelfde.

Geestig was dat de Grote Zaal maar gedeeltelijk gevuld was. Tachtig patent geklede figuranten werden na iedere shot door de opnameleider gedirigeerd naar een ander gedeelte van de zaal: van het frontbalkon naar het podium, van de voorzaal naar de achterzaal terwijl de camera niet verschoven werd. In filmjargon wordt dat stempelen genoemd.

De operazangeres – uitgedost in een prachtige witte jurk, alsof ze op haar bruiloft was – stond midden op het podium naast een pianiste die haar begeleidde. Terwijl de hoofdrolspelers geamuseerd van af het balkon toekeken, zong ze ontroerend mooi, een keer of dertig, een aria uit La bohème van Puccini: Donde lieta usci.

Het meest fascinerend was het laatste onderdeel. De regisseur wilde een speciale shot van de zangeres hebben. Een shot van de huig van de operazangers. Tijdens het zingen. Een lange, dunne zwarte lens, als de geluidsdemper van een pistool, werd voorzichtig maar gedecideerd recht in de zingende mond van de zangeres geschoven, op zoek naar de trillende huig tijdens het hoogtepunt. Die shot moest acht keer opnieuw. De regisseur, die op een handheldscherm nauwlettend meekeek, zei: 'Iets meer je tong naar beneden drukken.'

'Nu een keertje met de punt van je tong je gehemelte raken en dan meteen de uithaal erachteraan.' De zangeres vertelde dat ze zich nog nooit zó naakt had gevoeld. Maar ze had alles over voor de opera. Alles voor de film.

Zo nu en dan was er een vlaag van kruitdampen te ruiken in de Grote Zaal. Toen de laatste scène erop zat, werden we door de opnameleider meegenomen naar het buitenbalkon. Over het Museumplein trokken enorme rookwolken van Romeinse fakkels langzaam over de tienduizenden feestende voetbalsupporters. De huldiging van landskampioen Ajax.

Hoe drie kunstvormen – film, muziek en voetbal – op één dag bij elkaar kwamen. Hoelang zullen de goden ons nog goedgezind zijn? (wordt vervolgd)

Mano Bouzamour

Schrijver en columnist, geboren in 1991
Debuteerde in 2013 met de roman De belofte van Pisa, in 2018 gevolgd door Bestseller Boy. De verfilming van De belofte van Pisa door Norbert ter Hall en Robert Alberdingk Thijm gaat op 10 oktober in première in Pathé.

Lees ook de vorige column van Mano Bouzamour: 'Pure liefde'.