Dominic Seldis: 'Ik ga tot het uiterste om mijn publiek een geweldige tijd te bezorgen'

De agenda van Dominic Seldis op een doordeweekse dag: repetitie, interview, overleg voor het televisieprogramma Maestro, weer een repetitie, naar de studio om aan te treden bij Eva Jinek. 'Een normaal mens doet dit misschien in een week, voor mij is het dagelijkse kost', zegt Seldis.

Hij heeft net zijn contrabas opgeborgen na een repetitie met het Koninklijk Concertgebouworkest waarin hij sinds 2008 de bassectie aanvoert. 'Thee?' Dominic Seldis loopt in Het Concertgebouw de stemkamer van de bassen in. 'Ik heb het gevoel dat ik hard moet werken, en ik vind het heerlijk. Misschien omdat ik heel mijn kindertijd heb rondgebanjerd zonder iets uit te voeren. Zie het als inhalen. Na mijn achttiende is alles veranderd. Ik werd mij ervan bewust dat ik anders was dan anderen, dat ik een groot talent had gekregen en dat ik, als ik daaraan zou werken, een heel goede positie zou kunnen bereiken.'

‘Het idee van hoge en lage cultuur staat me zeer tegen’

De Engelsman Seldis heeft een topbaan in het Concertgebouworkest en is daarnaast uitgegroeid tot televisiepersoonlijkheid. Hij jurylid in het populaire programma Maestro, toert binnenkort met een theaterprogramma door het land en geeft recitals met zijn pianopartner James Pearson. Op 18 augustus dirigeert hij het Residentie Orkest tijdens de BankGiro Loterij ZomerConcerten. 'Een Hongaarse dans van Brahms, Offenbachs Can-can, Elgars Land of Hope and Glory: het wordt een soort familieconcert, voor elk wat wils. Ik wil het publiek echt niet opvoeden, maar het is leuk om iets te vertellen over de muziek. En dan nog: de luisteraars zullen hun eigen ervaring hebben tijdens een concert die je ze van tevoren nooit kunt vertellen. Ieders concertbeleving is uniek.'

'Dit concert met het Residentie Orkest is de eerste keer dat ik mezelf echt dirigent noem – voorheen vond ik musical director veiliger. Ik heb altijd gedirigeerd, vooral omdat het handig was als ik een project had samengesteld en de muziek had gearrangeerd. Met dirigeren heb je een enorme verantwoordelijkheid, en ik ben er nu klaar voor om die en plein public in de Grote Zaal te dragen. Ik heb absoluut geen ambities om een symfonie van Mahler te slaan, het publiek dat ik wil aanspreken is geen Mahlerpubliek, wel luisteraars die van korter en bekender repertoire houden.'

'Ik heb van huis uit meegekregen dat wat je ook doet, je het zo goed mogelijk moet doen. Ik ben obsessief bezig met de gedachte dat ik tot het uiterste moet gaan om mijn publiek een geweldige tijd te bezorgen. Daarom vind ik Maestro zo fantastisch, daar wordt enorm hard gewerkt achter de schermen. Er gaat veel tijd zitten in het uitzoeken van het repertoire. Het is geweldig om een groot publiek naar het Harpconcert van Ginastera te laten luisteren. Zet dat op het programma naast Johann Strauss' Radetzkymars, een vleugje E.T. erbij en de kijker is geboeid. Het gaat allemaal om hoe je het brengt. Ik zorg hopelijk voor goede herinneringen bij de mensen, en dan kom je heel dicht bij je publiek.'

Seldis is een allround musicus. Hij houdt van pop, jazz, klassiek, beweegt zich met het grootste gemak voor de televisiecamera, zet hapklare programma's in elkaar en voert ook de contrabasgroep van een van de beste orkesten ter wereld aan. 'Het idee van hoge en lage cultuur staat me zeer tegen, en bestaat voor mij niet. Stevie Wonder? Iemand die denkt dat zijn muziek minder waardevol is dan een Mahlersymfonie heeft ongelijk. Het Koninklijk Concertgebouworkest? Daar is niets engs aan. Zeg me wanneer je komt en ik neem je mee naar beneden, naar de artiestenfoyer, de instrumentkamers, laat je de contrabassen zien. Wij orkestmusici zijn normale mensen, we zijn alleen heel erg goed in wat we doen en we hebben de ambitie om met gelijkgestemden samen te spelen. Dat is waarom er iets magisch kan gebeuren op het podium.'

'Het orkest is zeer belangrijk, zonder dat stort mijn hele kaartenhuis aan bezigheden in elkaar. Dan zou ik gewoon een kerel zijn die slecht Nederlands spreekt, contrabas speelt en af en toe grappig is. Dat is niet genoeg, vooral niet als je in de muziekwereld werkt. We zitten met honderdtwintig van de beste musici op aarde bij elkaar. Ik leer van hen op muzikaal gebied, van hun verbeeldingskracht en van de programma's die we uitvoeren. Mijn collega's in het orkest doen de prachtigste dingen, en op zo'n hoog niveau. Dat is allemaal buitengewoon inspirerend en verrijkend.'

‘Met dirigeren heb je een enorme verantwoordelijkheid’

'Mijn leven is de afgelopen jaren totaal veranderd. Ik loop hier het pand uit en word herkend op straat, en dat heeft niets met Het Concertgebouw te maken. Ik word in Nieuw-Zeeland op m'n schouder getikt en gevraagd om een selfie. Daar was een paar jaar geleden geen sprake van. Niets van wat er is gebeurd had ik kunnen voorspellen. Wel zeg ik niet snel "nee", ik ben nieuwsgierig naar alle mogelijkheden, ogen en oren openhouden heb ik altijd gedaan. Van het een kwam het ander, de contrabas is altijd de constante geweest.'

'Zestien jaar geleden is mijn vader overleden, en sindsdien denk ik: waar maak ik me druk om? Ik wil doen wat ik wil doen, het leven kan zomaar voorbij zijn. Ik ga mijn tijd niet verdoen met dingen laten. Je moet de deur openzetten, mogelijkheden binnenlaten. En zo kan het gebeuren dat ik met een microfoon in mijn handen sta voor de presentatie van een filmmuziekavond: de Ziggo Dome, gevuld met vijftienduizend man. Een dag later ben ik in gesprek met koning Willem-Alexander, na een concert van Trijntje Oosterhuis. De koning zegt tegen mij: "Hallo Dominic, hoe gaat het met je?" Ik sta er zelf versteld van waarin ik ben terechtgekomen en wat ik allemaal meemaak.'

'Ik ben immens dankbaar voor het leven dat ik mag leiden. Je hoopt dat je anderen plezier kunt geven. Ik vind mijn werk leuk, en ik doe zelden iets waar de luisteraar niet blij van wordt. Het gaat niet om mij, maar om de ervaring van het publiek. Zíj hebben betaald.'

Dominic Seldis

Geboren
22 juni 1971, Bury St Edmunds, Engeland
Thuis
Woont samen in Weesp
Concertgebouwdebuut
'Ik moet een jaar of vijftien geweest zijn en speelde in de Grote Zaal met het National Youth Orchestra of Great Britain – het programma weet ik niet meer.'
Lievelings...
…film: 'Schindler’s List – een deel van mijn familie is Duits-Joods. De film spreekt me enorm aan vanwege het onderwerp, de manier waarop er gefilmd is, het acteerwerk, de muziek.'
…eten: 'Alles wat mijn vriendin Floor voor mij kookt. Verder is Tony's Chocolonely mijn beste vriend. Mijn laatste avondmaal zou witte chocolade zijn.'
…land: 'Dat heb ik niet zozeer, wel weet ik geen beter land om te wonen dan Nederland. Nederland heeft mij vele mogelijkheden gegeven en een leven waarvan ik alleen maar had kunnen dromen.'
…dagdeel: 'De nacht. Zodra ik mijn kussen zie, ben ik weg.'
…instrument: 'Mijn Grandfather Lott, een contrabas van ongeveer tweehonderd jaar oud – klinkt hemels. Maar ik hou ook enorm van mijn solobas, dat is mijn allereerste. Als ik erop speel is het is alsof ik een ingelopen paar schoenen aantrek.'
…plek in Het Concertgebouw: 'De stemkamer van de contrabassisten. Die voelt veilig, ik heb er alles, hoe kun je niet van deze ruimte houden?'