Nieuwjaarseditie Empty Concertgebouw Sessions met Fuse - the making of
vr 1 jan 2021 - 4 minuten leestijd - Tekst: Liesbeth Houtman
Happy new year! Fuse knalt het jaar uit met een feestelijke editie van de Empty Concertgebouw Sessions. Compleet met confettikanon. Een impressie vanachter de schermen.
Onderdeel van
De musici nemen nog even snel een laatste slok koffie en dan… ‘Actie!’, roept geluidsman Roel Pothoven. De Grote Zaal vult zich met de onstuimige klanken van Joey Roukens’ compositie Unleashed. ‘Het leuke van de sessies is dat je de muzikanten als mens leert kennen’, zegt Pothoven. ‘Op de set gedragen ze zich heel anders dan op het podium. Ze komen binnen, trekken hun jas uit en spelen maar! En het klínkt. Ongelooflijk.’
Pothoven is vanaf het begin, nu drieënhalf jaar geleden, betrokken bij de Concertgebouw Sessions. ‘De teller staat al bijna op honderd’, zegt hij trots. Ook vandaag heeft hij weer zijn mobiele muziekstudio meegenomen. ‘We hebben hier op het dak gestaan, op het Museumplein en in de houtwerkplaats in de kelder.’
De Concertgebouw Sessions heten sinds coronatijd de Empty Concertgebouw Sessions. Op één uitzondering na vonden ze tot nu toe plaats in een lege Grote Zaal. ‘De akoestiek hier is prachtig’, zegt Pothoven. Buiten het beeld van de camera’s staan her en der de microfoons opgesteld. ‘Doordat ik snel kan schakelen tussen die microfoons ontstaat een heel ruimtelijk effect. Ik ben nogal een perfectionist. Ook als mensen via hun mobieltje of laptop terugkijken moet het goed klinken. Ik vind het altijd ontzettend leuk als mensen online reageren op het geluid. Zo van: wow, wat klinkt het geweldig.
Ook als mensen via hun mobieltje of laptop terugkijken moet het goed klinken
Ook cameraman Guido Jeurissen is erbij vanaf het eerste uur. ‘We zijn als Sessions-team steeds beter geworden’, vertelt hij. ‘Met Fuse hebben we eerder gewerkt. Het is best een ingewikkelde club omdat ze alle zes even belangrijk zijn. Er is niet één solist. Ik heb daarom wat extra camera’s gehuurd. Mijn tactiek voor vandaag is dat ik de musici heb onderverdeeld in drie paren. Het is elke keer weer een uitdaging om het beeld zo te kaderen dat je alles vangt zonder dat het saai wordt. Hoe dichter de artiesten bij elkaar staan, hoe mooier het kader is. Die anderhalve meter is echt een ramp. Je moet heel erg zoeken naar manieren dat het niet afstandelijk wordt. Door te spelen met perspectief bijvoorbeeld.’
Die anderhalve meter is echt een ramp
Gekaderd of niet, de leden van Fuse spelen op anderhalve meter afstand van elkaar de sterren van de hemel. Passages waar de energie van afspat wisselen af met momenten van verstilling en nostalgie. ‘Dit programma is een soort soundtrack van wat er in een jaar allemaal langskomt’, vat contrabassist Tobias Nijboer samen. Dat alles tegen de achtergrond van een sfeervol belichte zaal. Jeurissen: ‘We hebben wat spotjes op de lege stoelen gezet. Normaal zou je dat niet doen, nu is het onderdeel van het concept.’
De leden van de huisband van het tv-programma Podium Witteman zijn na afloop euforisch. ‘Het was geweldig!’, jubelt violiste Julia Philippens. ‘Als klein meisje droomde ik er al van om in de Grote Zaal te staan. De zaal heeft iets magisch, ook als die leeg is.’ ‘Superleuk, absoluut’, vindt ook Nijboer. ‘Ik heb vooraf wat sessies bekeken en die vond ik prachtig. Spelen in de Grote Zaal spreekt tot de verbeelding. Ik heb enorm genoten van de mooie klank. Het stuk van Julia dat we laatst voor het eerst speelden in de televisiestudio kwam hier heel goed tot zijn recht.’
‘Dat we vandaag mijn compositie Influent speelden maakte het voor mij extra speciaal’, vertelt Philippens. ‘Het verstilde slot schreef ik na de eerste persconferentie van Rutte in maart. Ik was alleen thuis en voelde me heel verdrietig en eenzaam. Maar Fuse hoorde er ook iets positiefs in, onder andere door het tempo wat sneller te nemen. Toen besefte ik: dankzij deze geweldige mensen ben ik helemaal niet alleen. Zij geven die hopeloze noten hoop, gewoon door er te zijn.’
Het verstilde slot schreef ik na de eerste persconferentie van Rutte in maart
‘Het werk van Roukens heeft voor ons door corona een extra lading gekregen’, vervolgt Philippens. ‘Unleashed heet het, onbeteugeld. Er zit heel veel opgekropte energie in. Het is een van de stukken die wij afgelopen zomer opnamen op ons laatste studioalbum, Studio 3. Na maanden opgesloten zitten mochten we de studio in. Dat was een heel bijzonder moment. De vonken sprongen ervan af, iedereen had lichtjes in zijn ogen.’
Ook de twee laatste stukken speelden de musici in voor hun nieuwe album. Philippens: ‘Blue in Green van Miles Davis is een heel vrij en reflecterend stuk, met improvisaties voor Tobias en mij. Echt een werk om na te mijmeren over het jaar. We eindigen met Mr. Haydn Gets Hip van het John Kirby Sextet. Een vrolijke jazzcompositie uit de jaren vijftig geïnspireerd op klassieke thema’s.’
‘Bij dit feestelijke old school swing-stuk kan ik wel een champagnefles opentrekken’, zegt Nijboer. De musici knallen het jaar uit. Bijna letterlijk, want met een schot van een confettikanon worden zij bedolven onder de gouden slingers. Een moment van feestvreugde én van bezinning. Een jaar dat alles op zijn kop zette komt ten einde. Nijboer: ‘Mijn grootste wens voor 2021 is dat we weer mensen kunnen beroeren in de zaal. Het is geweldig dat er zoveel streaminginitiatieven zijn. Maar uiteindelijk gaat er niks boven het samen met publiek beleven van muziek.’
Ik hoop heel erg dat we elkaar snel weer kunnen omarmen
‘Ik hoop heel erg dat we elkaar snel weer kunnen omarmen, dat we in het nieuwe jaar weer terug hebben wat we hadden’, zegt Philippens. ‘Maar ook dat we dat dan extra kunnen waarderen omdat het niet zo vanzelfsprekend is als wij altijd dachten. En ik wens dat we het bijna onmenselijke tempo dat ons voor de crisis voortstuwde kunnen loslaten, dat we dicht bij onszelf blijven.’ Een boodschap van hoop dus, net als in haar compositie Influent.
