Bedrijfsleider Paul Kop: ‘Mensen snakken naar cultuur’

‘Af en toe steekt iemand op straat een hand omhoog. Vaak heb ik geen idee wie het is, maar ik leg wel altijd de link met Het Concertgebouw. Onze bezoekers missen ons en wij missen hen.’

Kop komt nét van de barbier. Het is een klein wonder dat ze hem in het wild nog herkenden. ‘Ik ben blij dat je mijn sinterklaasbaard niet hebt gezien.’ Zeventien jaar is hij nu algemeen bedrijfsleider bij Het Concertgebouw. Een baan die hij voor geen goud zou willen inwisselen. ‘Het Concertgebouw is net een trein die maar doordendert. De sociale buzz die er hangt geeft mij enorm veel voldoening.’

Het Concertgebouw is net een trein die maar doordendert

Als bedrijfsleiders zijn ze met z’n vieren, vertelt hij. ‘Het werkt zo: de directie is de baas, behalve tijdens concerten en events. Dan wordt die verantwoordelijkheid gedelegeerd aan de bedrijfsleiding. We sturen de suppoosten en horecamedewerkers aan. Maar we zijn ook eindverantwoordelijk als er een probleem is in bijvoorbeeld de kassa of de portiersloge, of als er iemand uit het publiek onwel wordt.’

‘Het leuke van bedrijfsleider-zijn is dat je nooit kunt voorspellen hoe een concert verloopt. Het kan zomaar zijn dat alles op rolletjes gaat. Maar er kan ook van alles gebeuren. De stroom die uitvalt, een sopraan die met haar jurk tussen de deur komt. Met enige regelmaat moeten we een ambulance laten komen, meestal gelukkig voor loos alarm.’

Het leuke van bedrijfsleider-zijn is dat je nooit kunt voorspellen hoe een concert verloopt

Liever trouwens herinnert hij zich de dingen die wel goed gaan. Of die op het nippertje goed gaan. Zoals toen begin vorig jaar een beroemde zangeres haar verjaardag vierde in de Grote Zaal. ‘Boven aan de trap zwaaide zij nog even naar haar publiek. Ze struikelde en viel zo in mijn armen. Het publiek heeft het waarschijnlijk niet eens gemerkt.’

‘Wij werken als bedrijfsleiders alleen met publiek, en zolang er geen publiek is valt er weinig werk te doen.’ De doordenderende trein waar Kop het over heeft kwam vorig jaar abrupt tot stilstand. Tot twee keer toe moest Het Concertgebouw op last van de overheid zijn deuren sluiten. ‘Een grote teleurstelling’, noemt Kop dat. ‘Met die anderhalvemeterconcerten liep het ongelooflijk goed, we hadden volstrekte discipline.’

Ik ben volop nieuwe bordspelletjes gaan leren om toch weer eens na te denken

‘De reuring, die mis ik het meest. Elk concert is anders, dat houdt je scherp. Ik ben volop nieuwe bordspelletjes gaan leren om toch weer eens na te denken. Mijn favoriet is Carcasonne. Elke dag ga ik een uur naar buiten om het Scherder-Ommetje te doen. Tijdens een dubbele zaterdagdienst was ik al gauw twaalf uur achter elkaar aan het lopen. Dat merk ik wel, mijn buikje is flinker geworden.’

Dat heeft nog een andere reden. ‘Ik ben heel fanatiek aan het kokerellen. Dat deed ik al maar doe ik nu nog veel meer. Normaal at ik maar één of twee avonden in de week thuis, de rest was ik aan het werk of zat ik zelf in het theater. En ik ben druk met mijn verhuizing: vijftig meter verderop in de Jordaan hebben we een werkelijk prachtige plek gevonden. Een huis met heel veel trappen waar mijn partner en ik gaan samenwonen. Met dat lopen komt het dus wel weer goed.’

De gevolgen van de sluiting zijn groot voor het personeel van Het Concertgebouw, ook voor de medewerkers uit de suppoosten- en horecagroep. Het raakt Kop diep. ‘Het is vreselijk, al die collega’s die wij vanwege de reorganisatie hebben moeten laten gaan. De meesten werkten hier met zoveel enthousiasme.’

Muzikanten zien elkaar na lange tijd weer, de coronaregels zijn ze vaak als eerste vergeten

Zelf is Kop de laatste weken weer regelmatig in Het Concertgebouw te vinden. Nu in zijn tijdelijke rol van coronacoördinator. ‘Veel activiteiten in het pand gaan gewoon door: de concertstreams en omroepconcerten bijvoorbeeld. Dat willen we zo veilig mogelijk doen. Muzikanten zien elkaar na lange tijd weer, de coronaregels zijn ze vaak als eerste vergeten. Een foutje is snel gemaakt, ook door de welwillenden. Er was behoefte aan iemand die dat in de gaten hield. Daar hebben ze nu de bedrijfsleiders voor ingevlogen.’

Eén keer moest Kop echt ingrijpen. ‘Er ontstond een soort machtsstrijdje bij de backing vocals. Toen heb ik tegen de productieleider gezegd: “Ik hou van humor maar niet van dit soort grapjes. Hier heb je een lat van anderhalve meter, je zorgt er maar voor dat die zangers uit elkaar gaan zitten.”’

Niet het werk waar hij blij van wordt. ‘Het is zo’n enorm contrast met de gastvrijheid die wij als bedrijfsleiders nastreven.’ Over de toekomst van Het Concertgebouw maakt Kop zich geen al te grote zorgen. ‘Ik ben een optimistisch mens. Mensen snakken naar cultuur. Het duurt misschien nog even, maar op enig moment zal die trein weer volop denderen.’