Sevike Yelpaze, medewerker contracten: ‘Ineens vliegen de codes je om de oren’

‘Toen een paar weken geleden het aantal besmettingen onder controle leek dacht ik: we gaan een rustige tijd tegemoet. De anderhalvemeterconcerten tot en met december zijn gepland, we kunnen weer aan de slag. En dan ineens vliegen de codes je om de oren: code rood, code oranje, code weet ik wat. Musici of orkesten kunnen niet uit het buitenland komen. We moeten dus toch weer concerten annuleren. Zo kom je steeds weer voor verrassingen te staan.’

Voor Yelpaze betekent het vooral een oefening in geduld. ‘Onze directeur zei laatst al: “De enige zekerheid die we hebben is de onzekerheid.” Dat heeft hij mooi verwoord. Eigenlijk is het net als met thuiswerken. In het begin dacht ik: o jee, hoe gaan we dit doen, hoe lang gaat dit duren? Maar het went. Ik heb leren afwachten, niet te ver vooruit te willen plannen. Dat is soms lastig. Het liefst wil ik verder, zaken aanpakken.’

Mijn bureautafel, is bezaaid met Post-its, mappen en koffiebekers. Eten doe ik tijdelijk ergens anders.

Aanpakken is aan Yelpaze welbesteed. Als juridisch medewerker artiestencontracten zorgt zij ervoor dat alle afspraken rond de concerten formeel worden vastgelegd. ‘De programmeurs doen de onderhandelingen met de managements. Zijn die afgerond, dan dragen ze het dossier aan mij over. Ik stel de contracten op, stuur ze naar de wederpartij, voer de correspondentie en handel de administratie af.’

Alle contracten van de afgelopen maanden zijn ontbonden. ‘Dat kon op basis van de overmachtsclausule’, licht Yelpaze toe. ‘Als wij geen concerten kunnen organiseren, dan vervallen alle wederzijdse verplichtingen.’ Voor de anderhalvemeterconcerten tot en met december heeft Yelpaze de contracten opnieuw moeten maken. Een enorme klus die nu nog eens wordt herhaald voor de tweede helft van het seizoen. ‘Mijn eettafel, nu mijn bureautafel, is bezaaid met Post-its, mappen en koffiebekers. Eten doe ik tijdelijk ergens anders.’

‘De coronasituatie heeft een andere dynamiek gebracht in de contractbesprekingen. Er is veel meer onderhandeld over de voorwaarden. Bijvoorbeeld: als een artiest in quarantaine moet, hoe ga je daarmee om? Tegelijkertijd is er sprake van een grote saamhorigheid. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Gaat een concert niet door, dan gaan we met elkaar in gesprek om te kijken of we tot een oplossing kunnen komen.’

Ik zag dat prachtige gebouw, die drommen mensen voor de deur en dacht: dat moet wel iets bijzonders zijn

Yelpaze werkt nu twee jaar bij Het Concertgebouw. Ze studeerde rechten en werkte hiervoor als advocaat en bij een octrooibureau. ‘De advocatuur past niet bij mij, daar ben ik wel achter gekomen. Ik wil iets doen waar mijn passie ligt. In mijn studententijd ben ik een paar keer in Het Concertgebouw geweest. Ik hou erg van muziek. Toen ik nog op Het Amsterdams Lyceum zat kwam ik hier elke dag met de tram langs. Ik zag dat prachtige gebouw, die drommen mensen voor de deur en dacht: dat moet wel iets bijzonders zijn. Er begon toen al iets te kriebelen.’

Onlangs stond Yelpaze voor een dilemma. ‘Ik zag een vacature voorbijkomen voor mastercoördinator/docent privaatrecht aan de Universiteit Leiden. Daar heb ik op gesolliciteerd en ik ben aangenomen. Ik wilde altijd al de academische wereld in. Dat was wel echt een droom. Maar ik wilde ook niet weg bij Het Concertgebouw. Met wat schuiven en in goed overleg met mijn collega’s is dat gelukt. Het komende jaar ga ik beide banen combineren. Heel fijn, want zo kan ik opnieuw mijn hart volgen.’