Column: Gijs Groenteman - ‘Ook ik had recht op klassieke muziek, verdomme!’
do 6 aug 2020 - 2 minuten leestijd - Tekst: Gijs Groenteman
Soms vertel ik mijn vrienden over mijn avonturen in Het Concertgebouw. Ze hangen aan mijn lippen. Want Het Concertgebouw lijkt, voor mensen die er niet komen, een onneembare vesting. Alsof het een verheven plek is. Een tempel bijna, waar codes gelden die je als leek niet kent. Waar muziek wordt gespeeld die je moet begríjpen, meer dan dat je die moet ervaren.
Een paar jaar geleden besloot ik de stap toch te wagen. Met huiver. Maar mijn leven wordt gedicteerd door het gretig consumeren van muziek, ik wilde óók klassieke muziek tot mij nemen.
Mijn leven wordt gedicteerd door het gretig consumeren van muziek
Ja, er was koudwatervrees. Ik had angstige visioenen – zou ik kuchen of klappen op het verkeerde moment, zou ik de muziek snappen, zou ik snurkend in slaap vallen? – maar liet me daar niet door weerhouden. Ook ik had recht op klassieke muziek, verdomme!
En dus kocht ik, op zomaar een dinsdagochtend in maart, twee abonnementen voor het komende concertseizoen. Een voor het Concertgebouworkest, en een voor het Nederlands Philharmonisch Orkest. Goedkope plaatsen waren uitverkocht, ik was al met al een paar honderd euro kwijt, maar ik kon mijn hele agenda volschrijven met concerten die ik zou gaan bezoeken.
Ik was zomaar toegetreden tot de rang van reguliere bezoekers van een van de beroemdste, beste concertzalen ter wereld!
De eerste horde was genomen, ik stond te kijken van mijzelf. Ik was zomaar toegetreden tot de rang van reguliere bezoekers van een van de beroemdste, beste concertzalen ter wereld! Hoe had ik dát nou klaargespeeld?! Het bleek allemaal verbluffend simpel te zijn geweest, niet moeilijker dan online een broek kopen, of een filmkaartje.
In Spotify maakte ik een afspeellijst van de symfonieën die ik zou gaan horen – de Zevende van Beethoven, de Tweede én de Vijfde van Mahler, de Negende van Sjostakovitsj om er maar een paar te noemen. Het zei me allemaal nog niks, maar dat zou gaan veranderen.
In Spotify maakte ik een afspeellijst van de symfonieën die ik zou gaan horen
Binnenkort zou ik in korte broek (het was warm) voor het eerst op mijn abonnement Het Concertgebouw betreden. En ontdekken dat het een van de coolste, opwindendste en heerlijkste plekken op aarde was – zo ongeveer het tegenovergestelde van een onneembare vesting. Je hoort er de opwindendste muziek, je wordt behandeld als een prins en je waant je in een paleis.
(wordt vervolgd)
Onderdeel van
Gijs Groenteman
Schrijver, presentator, journalist en columnist
Geboren in 1974. Schrijft columns voor Het Parool, is presentator van Kunststof op NPO Radio 1, maakte De Grote Harry Bannink Podcast en heeft bij de Volkskrant zijn eigen wekelijkse podcast: Met Groenteman in de kast.
