Column: Gijs Groenteman - ‘Klassieke muziek, óók best leuk’

Soms sta ik te kijken van mijn eigen koppigheid.
Waarom, vraag ik me tegenwoordig af, zit ik niet al mijn hele leven lang dweepziek in Het Concertgebouw? Als ik bedenk welke fantastische concerten, welke beroemde dirigenten, orkesten en musici ik tot mijn veertigste gemist heb terwijl ik geheel argeloos andere dingen aan het doen was (zappen, om maar eens wat te noemen), kan ik me wel voor mijn kop slaan.

Ik ben opgegroeid onder de rook van Het Concertgebouw, dus ik kan het gebouw blind vinden. Ook heb ik een nogal fanatieke liefde voor muziek. Dat was tot mijn veertigste voornamelijk popmuziek, maar ook klassieke muziek was mij niet vreemd. Ik heb als elfjarige een hysterische liefde voor de film Amadeus opgevat, dus al vóór de middelbare school had ik heel wat strijkkwartetten, pianoconcerten en een enkele opera van Mozart op mijn walkman gehoord.

Maar uiteindelijk hield de popmuziek stand. Gewoon Het Concertgebouw in lopen om te kijken wie er speelde – het kwam niet in mijn hoofd op.

Ik zal bekennen hoe ik uiteindelijk wél verslaafd ben geraakt aan Het Concertgebouw, al is het een gênant verhaal. Mijn vrouw, columniste Aaf Brandt Corstius, deed een paar jaar geleden voor de lol mee aan het tv-programma Maestro. Alle afleveringen, totdat ze geheel onterecht werd weggestemd ten faveure van René Froger, zat ik de Haarlemse Philharmonie om haar toe te juichen. Met daarna een fikse migraine van de spanning.

Ter plekke besloot ik dat ik smaak voor klassieke muziek wilde gaan ontwikkelen

Terwijl ik het symfonieorkest bezig zag, met al die strijkers en blazers en slagwerkers, heftig en intens, gedirigeerd door mijn vrouw, Karin Bloemen of Daan Boom, dacht ik ineens: klassieke muziek, óók best leuk.

En daar, ter plekke, besloot ik dat ik de smaak voor klassieke muziek wilde gaan ontwikkelen. Zoals ik in de popmuziek wist van wie ik fan was en waarom, wilde ik dat in de klassieke muziek óók weten. Ik wilde kunnen zeggen welke componist mij beviel. En welke uitvoering. En waarom.

Dus op deze platvloerse manier begon mijn zoektocht in de klassieke muziek, wat mij betreft de ultieme kunstvorm én het beste amusement ter wereld.

(wordt vervolgd)