Column: Mano Bouzamour - Meneer Polak

Mijn passie voor klassieke muziek is ontstaan door een samenloop van toevalligheden. Mijn broer werkte ‘s ochtends als krantenbezorger en ‘s middags werkte hij bij een apotheek in de Ferdinand Bolstraat. Hij bezorgde medicijnen aan mensen die slecht ter been waren. Eén van die mensen, ene meneer Polak, bij wie haren als struikgewas uit zijn neus en oren groiden, had in zijn stoffige appartement in de Frans Halsstraat altijd sfeervolle muziek opstaan. De oude man bloeide op als hij bezoek kreeg. Polak vertelde mijn broer steeds weer zijn tragische levensverhaal. Zijn houtsnijderij ging failliet, zijn vrouw verliet hem en trouwde zijn beste vriend, zijn twee dochters kende hij alleen nog van de ingelijste portretfoto’s die hij op zijn salonkast had staan, zijn dokters constateerden een hersentumor, het was slechts een kwestie van tijd. Soms, vertelde mijn broer mij, viel meneer Polak even weg tijdens het vertellen, als een tijdelijke stroomstoring, en dan kwam de klassieke muziek eventjes op de voorgrond. Mijn broer ruimde altijd zijn tafel op, bracht de besmeurde borden naar de keuken en ging met een doekje over de tafel.

Niet veel later kwam meneer Polak weer bij kennis en zei: ‘Iedereen heeft mij in de steek gelaten, behalve de klassieke muziek. Hij wees mijn broer op wat cd’s van zijn collectie en vertelde welke de moeite waard waren. Eén van die cd’s was Simeon ten Holts Canto Ostinato Piano Ensemble. Hij mocht die meenemen. ‘Omdat je zo’n lieve, levenslustige glimlach hebt.’

Voordat mijn broer vertrok, vroeg Polak: ‘Cognacje? Ik ben wel een gezellige einzelgänger hoor.’

Ze dronken wat, vertelden elkaar verhalen over vrouwen – Polak had het vooral over zijn nachtelijke escapades in Amsterdam.

Toen mijn broer ’s avonds thuiskwam, vertelde hij mij het verhaal, dimde het licht en zette de cd’s op. We luisterden naar de erfstukken van een stervende meneer. Dat stuk van Simeon ten Holt is inmiddels de soundtrack van mijn leven. Het heeft mij zoveel plezier, geluk en ontroering bezorgt. Onlangs bezocht ik een Canto ostinato-concert in de Grote Zaal, uitgevoerd op vier vleugels. Voor het concert dronk ik een cognac op Polak. Ik vergeet niemand die mij onvergetelijke muziek heeft aangereikt.

Mano Bouzamour

Schrijver en columnist, geboren in 1991

Debuteerde in 2013 met De belofte van Pisa, in 2018 gevolgd door Bestseller Boy. De verfilming van De belofte van Pisa door Norbert ter Hall en Robert Alberdingk Thijm ging afgelopen oktober in première.

Lees hier alle Concertgebouw-columns van Mano Bouzamour.