Interview: Yorick van Norden

‘Het is zo’n eer joh. Dat ik hier straks alweer voor de zesde keer op het podium sta, dat is toch bizar?’ Met aanstekelijk enthousiasme vertelt Yorick van Norden over zijn band met Het Concertgebouw. Hij is hier dan ook een graag geziene gast, als zanger én als artistiek brein achter tributes rond zijn muzikale helden. Zo speelde hij de afgelopen jaren in concerten rond The Beach Boys, The Summer of Love, Elvis Presley en John Lennon. ‘Mijn eigen werk heb ik hier nog niet gespeeld, het is dus niet alleen mijn verdienste. Maar het went nooit. Het gebouw heeft zo’n historie en je treedt in de voetsporen van zoveel legendes. Er zijn vast puristen die vinden dat popmuziek hier niet thuishoort, maar ook daarin is inmiddels al zoveel geschiedenis geschreven. Ik bedoel, wie heeft hier niet gestaan? The Who, The Doors en zelfs Paul McCartney!’

Waarmee we gelijk bij zijn grootste held zijn beland. Want het was de muziek van McCartney die zijn leven veranderde. Toen hij als jongetje van negen op de achterbank van de au zat, kwam op de radio een liedje van The Beatles voorbij. Het was alsof de jonge Yorick door de bliksem werd getroffen. ‘Ik wist niet wat ik hoorde, maar ik vond het magisch. Op dat moment wist ik wat ik later wilde doen.’ Eenmaal thuisgekomen snelde hij naar de zolder, om de oude platen van zijn ouders uit het stof te halen. Vanaf toen ging hij alles van The Beatles beluisteren en verzamelen. ‘Mijn ouders vonden het wel grappig maar dachten niet dat dit blijvend zou zijn. Ik had als kind namelijk wel meer rare obsessies.’ Maar deze obsessie bleef. Hij kreeg een gitaar en muzieklessen en begon al snel zelf liedjes te spelen en te schrijven.

‘Ik geloof heilig in de kracht van melodie’

Inmiddels bijna vijfentwintig jaar verder heeft de singersongwriter drie veelgeprezen albums op zijn naam staan, inclusief een Edisonnominatie voor zijn recente plaat The Jester uit 2018. Op zijn platen klinkt onmiskenbaar het geluid van The Beatles door. Naast het schrijven van eigen nummers, werkt Van Norden momenteel bovendien aan een boek: een vuistdik Engelstalig naslagwerk over – wie anders – Paul McCartney. Op de vraag wat een liedje goed maakt, volgt eerst een zucht. ‘Dat is moeilijk te zeggen. Maar ik geloof heilig in de kracht van melodie. Ik heb echt een zwak voor mooie melodieën en rijke harmonieën. En die rijkdom vind je volop bij muziek uit de jaren zestig en zeventig. Wat ik ook zo mooi vind aan de muziek van toen, is de klank van de opnames: die is onovertroffen. Omdat de techniek veel beperkter was, kon je daardoor ook de tekortkomingen horen. Tegenwoordig klinken opnames vaak zo clean: alle foutjes worden weggepoetst. Terwijl juist als het niet is strakgetrokken, je veel meer het gevoel kunt horen dat erin ligt, het menselijke aspect. Dat geldt ook voor The Beatles. Juist doordat je de imperfecties hoort, besef je des te meer hoe geniaal die muziek was.’

Met de invloedrijkste musici uit de sixties en seventies bij elkaar, is Woodstock de geschiedenis ingegaan als een van de belangrijkste evenementen uit de popcultuur. Op 17 augustus, op de dag af vijftig jaar later, staat Yorick van Norden met vele muzikale vrienden in Het Concertgebouw met een aubade aan het iconische festival uit 1969. Aanvankelijk was hij wat huiverig om dit project uit te voeren. ‘Ik vind dat Woodstock soms lijkt te verworden tot iets wat je in een feestwinkel tegenkomt bij de afdeling hippie-outfits, zo met die ronde brilletjes en rare pruiken. Dat clichébeeld doet Woodstock geen eer aan, het devalueert de muziek. De gekke pakjes laten we daarom thuis. We nemen onze eigen muzikale bagage mee en proberen in de intentie van die muziek te kruipen. We gaan niet elk nootje kopiëren, een gitaarloopje naspelen, maar willen de energie van de originele versie opzoeken. Dat is voor mij het verschil tussen coveren en interpreteren.’

‘De gekke pakjes laten we thuis’

Op de setlist staan de hoogtepunten uit het vierdaagse festival. ‘Er is zoveel waanzinnige muziek om uit te kiezen. Het wordt echt een kwestie van kill your darlings.’ Behalve zijn band Strange Brew heeft Van Norden de fine fleur van de huidige generatie Nederlandse singer-songwriters uitgenodigd, zoals Stephanie Struijk, Sandra van Nieuwland, Ricky Koole, Paul de Munnik, Pablo van der Poel en Anne Soldaat. ‘Iedereen kruipt in de huid van zijn of haar helden. Zo doet Frank Lammers, die de avond presenteert, een geweldige Joe Cocker. En de Dandelions, uit Volendam, zingen feilloos close harmony, dus Crosby, Stills, Nash & Young is ze op het lijf geschreven.’

‘Woodstock was maatschappelijk gezien heel bepalend, het had een enorme impact op de jonge generatie. Vooral toen de soundtrack en film uitkwamen, waren mensen daar totaal door overrompeld. Er drong opeens een heel nieuwe levensstijl hun wereld binnen, en nieuwe muziek natuurlijk.’ ‘Het blijft bijzonder hoe vijftig jaar geleden vierhonderdduizend mensen in een weiland bij elkaar kwamen, met alle chaos van dien, en hoe nu in zo’n mooi statig pand als Het Concertgebouw mensen hier opnieuw op afkomen. De muziek is gepromoveerd tot iets wat je in Het Concertgebouw kunt horen. Dat zegt wat over de waarde ervan, het heeft de tand des tijds doorstaan.’