Video & interview: Tansy Davies, composer in residence 2018-2019

‘Mijn maanden als composer in residence worden een persoonlijke zoektocht. Ik heb Nederlandse familie die ik nog niet ken. In het Britse Rochester, waar ik woon, was in 1667 een Nederlandse invasie. Het is waarschijnlijk dat aan beide zijden van de rivier die ze probeerden over te steken voorouders van mij stonden. Dat fascineert me: waar komen we vandaan, wat kunnen we daarvan leren.’

‘Ik heb Asko|Schönberg in Londen ontmoet, waar ze mijn stuk Neon heel mooi uitvoerden. In het werk dat ik voor het ensemble ga schrijven, hoop ik echt met ze in verbinding te komen. In het gewone muziekleven worden repetitietijden steeds korter, is de tijd om onderlinge chemie te laten ontstaan minimaal. Terwijl die zo nodig is: communiceren met publiek is bijna een spirituele taak.’

‘Mijn werkproces is heel instinctief. Het liefst begin ik vanuit een leeg vel, zonder thema of opdracht. Ik volg dan eindeloos het pad waar ik mezelf op leid. Uiteindelijk bereik ik een crisis. Het punt dat ik mijn werk niet goed genoeg vind. Juist door dat onaangename deel, juist op die bodem, vind ik een klein sprankje leven dat nodig is om het geheel een andere kant op te sturen. Af te maken. Het is een bijna erotisch verlangen.’

‘In artikelen word ik vaak als volgt omschreven: een vrouw en Brits. Maar ik voel me niet speciaal Engels, eerder een aardbewoner. Dezelfde onverschilligheid heb ik over mijn vrouw-zijn. Ik voel me nogal genderneutraal. Uiteindelijk zoek ik in mijn werk én leven de balans. Ik ben niet alleen vrouw, en niet alleen componist. Alleen maar altijd in je hoofd zitten is niet hetzelfde als leven. Dus doe ik aan gewichtheffen, en ga ik naar buiten. In Amsterdam is water, is het buitenleven dichtbij. Daar kijk ik naar uit.’

Tekst: Vrouwkje Tuinman
Foto: Eduardus Lee