Interview: Isabelle Faust over haar spotlight
ma 8 jul 2019 - 2 minuten leestijd - Tekst: Vrouwkje Tuinman
Violiste Isabelle Faust heeft in seizoen 2019-2020 een Spotlight van drie heel verschillende concerten in de Kleine Zaal. ‘In veel concertzalen moet je hard werken om het publiek te bereiken. Hier voelt het alsof je de mensen uitnodigt om naast je op het podium te komen zitten.’
'Reizen tussen concerten in wordt steeds gestrester. Omdat ik in Berlijn woon, zit ik een beetje in een uithoek. Je moet steeds vroeger naar het vliegveld toe, krijgt enorm veel prikkels te verwerken. Vroeger had ik er geen moeite mee om de hele tijd nieuwe mensen te ontmoeten, maar hoe ouder ik word, hoe minder tolerant. Toch voel ik me in Amsterdam meestal heel vrij. Vooral als ik wat tijd heb en naar een museum kan, of door de stad kan lopen. Er heerst een ongedwongen sfeer. Ik vind bovendien dat je nieuwe indrukken nodig hebt om je als artiest te kunnen verdiepen. Alleen maar rond de wereld reizen en niets zien, daar wordt je spel leeg van.’
Tekst gaat verder onder de video
Onderdeel van
‘Dit seizoen treed ik drie keer op in de Kleine Zaal. De zaal klinkt bijzonder direct en nodigt je uit om persoonlijk te zijn in je spel. Minimalistisch. En subtiel. Mijn repertoire sluit daarbij aan. Met een aantal vrienden speel ik Schönbergs Verklärte Nacht. Ik heb deze musici, onder wie Antoine Tamestit en Jean-Guihen Queyras, een beetje op instinct bij elkaar gezet. Het werkte meteen. Het is bijzonder hoe we de ingrediënten van dit werk aan elkaar “doorgeven”, hoe ieder een eigen karakter heeft en we toch een hechte eenheid vormen. Zo zou kamermuziek altijd moeten zijn – maar dat is niet zo.’
‘In de serie Strijkers met Variatie speel ik een soloprogramma dat zeker niet overal kan werken, maar wel in de Kleine Zaal. Modern repertoire wissel ik af met barokmuziek, op twee violen: een met darmsnaren, een met metalen. Dat is spannend, geeft veel energie in korte tijd. In oktober doe ik een van mijn favoriete kamermuziekprojecten aller tijden: Schuberts Octet. Een monsterachtig mooi stuk. Na lang vragen mocht ik het van mijn platenmaatschappij onlangs eindelijk opnemen, met historische blaasinstrumenten. Mijn collega-musici stellen net als ik alles in het werk om het Octet te kunnen spelen. Al is het acht uur autorijden en dan meteen het podium op moeten. Schubert maakt iets spectaculairs in ons los.'
