Elim Chan: 'Bananen zijn perfect concert-eten'
vr 21 jul 2023 - 2 minuten leestijd - Tekst: Jet Ellerbroek - Foto: Govert Driessen
Ze bokst een paar keer per week, vertelt dirigent Elim Chan. Met haar 'eigen' Antwerp Symphony Orchestra treedt zij deze zomer op in de VriendenLoterij ZomerConcerten. Welke rituelen houdt ze er nog meer op na?
‘Ik houd van concerten geven. Met het orkest op het podium staan, het publiek verwelkomen, de spanning voorafgaand aan het concert, ik kijk daar altijd weer naar uit. Voor mij begint een concert met de generale repetitie. Die is vaak in de ochtend op de dag van het concert. Voor mij een ideale situatie: erna eet ik een flinke lunch en ongeveer twee uur voor het concert begin ik aan mijn echte concertvoorbereiding. Het belangrijkste onderdeel: ik doe een dutje. Nooit langer dan een halfuur en minstens twintig minuten. Of ik echt slaap doet er niet toe. Het gaat erom dat ik even ga liggen en me ontspan.’
Een stukje chocola helpt om dat kleine beetje extra focus te krijgen
‘Soms is de generale ’s middags, dan wordt het allemaal wat drukker. Maar ook dan zorg ik ervoor dat ik even ga liggen. Ik eet daarna niet veel: een kopje soep en vaak een banaan. Bananen zijn perfect concert-eten: je krijgt er energie van en ze hebben de juiste textuur. Een klein beetje suiker, zoals een stukje chocola, helpt ook om dat kleine beetje extra focus te krijgen.’
‘Om mijn conditie op peil te houden boks ik een paar keer per week. Ik doe dat sinds een paar jaar: heerlijk. Dirigeren is een heel fysiek beroep, dus je moet een goede conditie hebben. Voorafgaand aan een concert doe ik altijd een paar armoefeningen en concentreer ik me op mijn ademhaling. Een halfuur voor het concert ben ik er klaar voor: dan denk ik alleen nog maar aan de muziek.’
Dirigeren is een heel fysiek beroep, dus je moet een goede conditie hebben
‘Het Concertgebouw is een heerlijke zaal, maar door alle verhalen over de beroemde trap ben ik weleens een beetje zenuwachtig geweest. Eén keer bleef ik bij het afdalen met mijn schoen haken in de zoom van mijn broek. Dan heb je wel even een gevoel van: whoe, ik struikel! De zaal merkte het ook: het publiek hield even de adem in. Maar het ging goed. Toen dacht ik: zo, de stress is eruit, nu hoef ik niet meer nerveus te zijn. De spanning was gebroken.’