Julia Philippens: ‘Zenuwen zijn heel bepalend geweest’
wo 21 jun 2023 - 2 minuten leestijd - Tekst: Liesbeth Houtman - Foto: Andreas Terlaak
Violist Julia Philippens is oprichter van Fuse, waarmee ze deze zomer optreedt in de Kleine Zaal. Hoe gaat zij om met podiumstress? ‘Als je elke week op tv bent, dan leer je wel af om zenuwachtig te zijn.’
'Zenuwen zijn voor mij heel bepalend geweest. Toen ik als jong meisje vioolles had van Coosje Wijzenbeek zaten ze me enorm in de weg. Bij optredens kon ik gewoon niet meer spelen, zo verlamd was ik. Pas toen ik met jazz in aanraking kwam, verdwenen geleidelijk de zenuwen. De vrijheid en ambitie die ik ervoer door me in deze muziek te verdiepen maakten dat ik mezelf kon overwinnen. Ook als ik nu klassiek speel. Ik kan nog steeds gespannen zijn, maar het belemmert me niet meer. Sterker nog: ik speel er zelfs beter door. Mijn optredens met Fuse in Podium Klassiek hebben ook geholpen. Als je bijna elke week op tv bent, dan leer je wel af om zenuwachtig te zijn.’
Voor een concert sluit ik me even af van alles en iedereen
‘Voor een concert ga ik “in concentratie”. Dat is heel belangrijk. Ik sluit me even af van alles en iedereen. In mijn hoofd speel ik dan bijvoorbeeld een fragment uit het stuk dat ik straks ga uitvoeren. Dat ritueel begint eigenlijk al als ik mijn make-up doe. Dat is echt een moment waarop ik alleen met mezelf bezig ben. Soms is het fijn om mijn medemusici even te omhelzen voor we het podium opgaan. Zo van: wij gaan dit sámen doen. En ik maak vaak een sprongetje bij Podium Klassiek, vlak voordat de camera’s aangaan. Ik lijk wel een voetballer. Maar het werkt: het brengt me in een bepaalde cadans.’
Ik maak vaak een sprongetje bij Podium Klassiek, vlak voordat de camera’s aangaan
‘Elk concert is anders. Het maakt veel uit of ik in een fabriekshal speel, in de studio of in Het Concertgebouw. De eerste keer dat ik in Het Concertgebouw optrad was met de Fancy Fiddlers van Coosje Wijzenbeek. Ik weet nog dat ik bij het afdalen van de trap in de Grote Zaal dacht: er komt een dag dat in mijn eentje of met mijn eigen ensemble die trap af mag. Die droom is uitgekomen. Dat maakt me superblij maar brengt ook een bepaalde druk met zich mee.’
Componeren opent mijn hoofd
‘Ik heb ontzettend veel energie. In plaats van temperen stop ik die in hard werken, in creatieve dingen doen. Componeren bijvoorbeeld. Dan ben ik in opperste concentratie. Mensen zeggen weleens dat ik anders ben gaan spelen sinds ik componeer. Het opent mijn hoofd en geeft me een enorm gevoel van vrijheid. Daar word ik rustig van. En het maakt me ultiem gelukkig.’
