Wibi Soerjadi en Annelie over Piano Nights

‘Kan de bips van de vleugel iets meer tegen de rug van de piano?’ In de Grote Zaal zijn de programmeur en de producent van Piano Nights samen met een technicus bezig met de podiumopstelling. Pal voor de nieuwe Steinway-vleugel staat een akoestische piano – het instrument waarop Annelie zal spelen.

Even later komen ook de beide pianisten binnen. Zodra Wibi de Steinway ziet, zet hij zijn hoed af en kruipt hij achter de toetsen. Een fenomenale Liszt vult de Grote Zaal. ‘Mooi, heel mooi’, noemt hij de klank van de jongste aanwinst in het vleugelpark van Het Concertgebouw. De keuze voor een Steinway is snel gemaakt.

Spontane klik

Twee werelden komen tijdens Piano Nights samen. Die van de virtuoze Wibi die net zo graag klassiek speelt als filmmuziek en eigen stukken en bewerkingen. En die van Annelie die furore maakt met haar intieme, neoklassieke pianoliedjes. Tijdens Piano Nights brengen ze elk hun eigen repertoire. Of er ook een gezamenlijke toegift in zit? De vraag is nog niet gesteld, of ze zijn al op zoek naar een geschikt werk. Tussen de pianisten lijkt er spontaan een klik te zijn. ‘We hebben iets moois!’, roept Wibi dan vanachter de vleugel. ‘Ik zal heel zacht moeten spelen om Annelie niet te overstemmen, maar het kán.’

Piano is piano

De muziek van Annelie kende hij al wel, vertelt Wibi even later in de Artiestenfoyer. ‘Vooral trouwens door de kinderen aan wie ik masterclasses geef. Ik ben nu 53, mijn eerste concert gaf ik op mijn elfde. Als je zo lang in het vak zit als ik, ben je als vanzelf geïnteresseerd in allerlei soorten muziek. Maar ik vind het ook echt leuk om van alles te ontdekken en te beluisteren. Piano is tenslotte piano.’ Ook voor Annelie is Wibi geen onbekende. ‘Ik luister weinig naar puur klassiek, maar Wibi ken ik zeker. Eigenlijk al zolang ik me kan herinneren.’

Als je zo lang in het vak zit als ik, ben je als vanzelf geïnteresseerd in allerlei soorten muziek

Wibi: ‘Ik vind het heel mooi hoe onze werelden nu samenkomen in dezelfde zaal, in één akoestiek. Letterlijk door de opstelling van de piano’s: naast elkaar, maar ook samen dus, door die toegift. Ik denk dat het een heel bijzondere avond wordt.’

Magische ervaring

Spelen in de Grote Zaal is een bijna magische ervaring, weet Wibi. ‘In andere zalen moet je maar gokken hoe de muziek in de zaal belandt, maar door de positie van het podium met aan weerszijden publiek klinkt het overal mooi, waar je ook zit. Sterker nog: als pianist heb je zelf de beste plek.’

Terwijl Wibi in rap tempo praat, en regelmatig uitbarst in een aanstekelijke lachbui, formuleert Annelie bedachtzaam, een beetje zoals haar muziek klinkt. Ook daarin zijn de donkere en de blonde pianist elkaars tegenpolen. Wibi geeft dit jaar voor de 29^ste keer een Kerstgala in de Grote Zaal, Annelie maakt er tijdens Piano Nights haar debuut. ‘Heel bijzonder, het moet nog even tot mij doordringen’, zegt ze. Wel heeft zij eerder in de Kleine Zaal gespeeld in de band van Eefje de Visser.

Sterrenhemel

Aan de ronde tafel in de Artiestenfoyer bespreken de programmeur en de producent de details van het concert met de pianisten. Het lichtplan bijvoorbeeld, want net als bij de vorige edities is er een discobol. ‘O wow, een sterrenhemel’, zegt Wibi enthousiast. Maar ook: wanneer willen ze repeteren? Wie gaat er beginnen? Wanneer wisselen ze elkaar af? En natuurlijk: wát gaan ze spelen?

Annelie heeft al wel een idee. Ze wil een keuze maken uit haar eigen pianoliedjes. ‘Lost, October en 1900 sowieso. Die liedjes vind ik zelf heel fijn om te spelen en het publiek is er altijd positief over. 1900 is wat zwaarder, wat trager, ik denk dat het hier heel mooi zal klinken.’ De stukken bereidt ze van tevoren voor. ‘Maar er zal ook ruimte zijn om te reageren op hoe het moment voelt.’

1900 is wat zwaarder, wat trager, ik denk dat het hier heel mooi zal klinken

Wibi doet een voorstel. ‘Als jij nou weet wat je wilt spelen, dan bouw ik mijn programma daaromheen.’ Zo, die afspraak staat.

Glitter

En niet onbelangrijk: wat doen ze aan? Annelie: ‘Daar heb ik al wel een beetje over nagedacht. In elk geval zwart en wat netter dan ik normaal gesproken draag. Nee, geen glitter, dat is niks voor mij. En jij bent erg van het pak, toch?’ Wibi: ‘Voor mijn jubileumconcert heb ik een heel mooi kostuum laten maken. Maar ik heb van alles, dus ik pas mij graag aan bij jouw keuze.’ Schaterlachend: ‘Als ik maar geen jurk aan hoef!’

De bespreking is ten einde. Wibi zet zijn hoed op en daar gaan ze, de twee pianisten, elk hun eigen weg, maar eensgezind in hun ambitie er een onvergetelijke Piano Nights van te maken.