Clean Pete over de Klassieke Revue: ‘We zijn altijd op zoek naar wrijving’

‘Next up: een fonkelnieuwe editie van onze megalomane liefdesbaby’, kondigde Clean Pete een paar maanden geleden op Facebook aan. De geboorte van die liefdesbaby, ofwel de tweede aflevering van hun Klassieke Revue, is nu aanstaande.

‘Je treft ons wel op een moment hoor’, zegt Loes, gestreept hemdje en korte broek aan. Het meizonnetje schijnt uitbundig. De tweelingzussen zitten op een bankje bij de Nijmeegse muziekhub De Basis, het voormalige poppodium Doornroosje, waar zij hun studio hebben. De dag na dit interview vindt de eerste repetitie van de Klassieke Revue plaats en over ruim twee weken is de première.

Loes: ‘Alle ideeën die wij hebben bedacht zitten nu nog in ons hoofd. Dat voelt best zwaar. Je kunt het allemaal wel bedenken, maar uiteindelijk moet je het toch hóren om te weten of het werkt. Heel spannend. Maar we hebben gewoon ook ontzettend veel zin om het tot leven te zien komen.’

Clean Pete’s Klassieke Revue © Marcel Krijgsman

Twee werelden

Loes en Renée zijn vooral bekend van hun persoonlijke, veelkleurige popliedjes, die ze tweestemmig zingen waarbij zij zichzelf begeleiden op gitaar (Loes) en cello (Renée). In 2014 brachten ze hun eerste album uit: Al zeg ik het zelf. Sindsdien stonden ze op festivals als Pinkpop, Down The Rabbit Hole en Into The Great Wide Open. Het Amerikaanse tijdschrift Rolling Stone riep hun album Gloria, uitgebracht in 2019, uit tot zesde beste kerstalbum van dat jaar. Vorig jaar lanceerde het duo de eerste editie van Clean Pete’s Klassieke Revue.

De zussen zijn in de pop beland, maar gaan zelf naar klassieke concerten. ‘Zo ontstond het idee: kunnen we die twee werelden niet bij elkaar brengen?’, vertelt Renée. Vandaar dus die liefdesbaby: het kind van twee verschillende ouders. En dat megalomane dan? Ze schieten in de lach. ‘Dat heeft te maken met de omvang’, verklaart Loes. Renée: ‘Wij houden wel van showww.’

Heiligschennis?

In de Klassieke Revue rekken de dames de grenzen van de muziekgenres op. Klassieke stukken die ze mooi, interessant of spannend vinden, versmelten met hun popliedjes tot één creatieve voorstelling. Samen met geestverwanten geven ze aan de klassieke muziek een nieuwe draai. Heiligschennis? Welnee, zeggen de zussen. Loes: ‘De muziek eigenen we ons toe. Niet uit balorigheid, nou ja, een beetje, maar vooral uit een artistieke missie om onze liefde voor de klassieke muziek te delen.’

De muziek eigenen we ons toe

Harpist Remy van Kesteren bewerkte voor deze editie een thema uit het Pianotrio van César Franck tot een swingend stuk. Het Dudok Quartet Amsterdam speelt een hypermodern werk van Holly Harrison en zanger/pianist Ruben Hein brengt een vleugje jazz. Zelf zingen de zussen onder meer een eigen Nederlandstalige versie van het beroemde bloemenduet uit Delibes’ opera Lakmé. Renée: ‘Niet met van die hoge stemmen, maar een beetje popachtig.’ Er is een danser, en Loes neemt haar projectkoor mee dat Beethovens Ode an die Freude uitvoert.

Cadeau voor het leven

Klassieke muziek kreeg de tweeling met de paplepel ingegeven. Renée: ‘Onze grootouders namen ons vanaf ons vierde elk jaar voor onze verjaardag mee naar een klassiek concert, ergens in Nederland.’ Een cadeau voor het leven, vinden de in Sint Anthonis opgegroeide zussen. Het opende voor hen een wereld vol schoonheid. Renée weet nog goed dat ze als kind een cd’tje draaide met het Gitaarconcert van Rodrigo. ‘Ik stond compleet in de fik.’

Renée hoorde op haar zesde een cello en was verkocht. Ze studeerde klassiek cello aan het conservatorium in Maastricht. Loes: ‘Ik heb veel langer moeten zoeken naar mijn manier om me muzikaal uit te drukken. Toen Renée begon met cello, ging ik op vioolles. Daar was ik best fanatiek in, maar de klik was er niet zo. Later vond ik een gitaar van mijn moeder op zolder. Daarmee had ik veel sneller resultaat dan met die viool.’

Als je me vraagt waar ik heb leren optreden, dan was dat door voor de klas te staan

Loes begon aan een musicalopleiding, maar switchte naar de opleiding docent muziek aan het conservatorium in Maastricht. ‘Ik dacht aanvankelijk: ik ga echt geen lesgeven hoor, dat leek me verschrikkelijk. Maar serieus, die studie vond ik zó ontzettend leuk! Als je me vraagt waar ik heb leren optreden, dan was dat door voor de klas te staan.’ Grijnzend: ‘Als je 3-vmbo met een muziekles kunt boeien, dan kun je ook het Concertgebouwpubliek wel aan!’

Drugsverslaafde

Als tieners schreven de zussen hun eerste liedjes. ‘Er was een bonte avond op school’, herinnert Loes zich. ‘Daarvoor hadden we een liedje ingestudeerd: I’m just a kid, you are Clean Pete, geïnspireerd door een drugsverslaafde uit het dorp. Vlak voor het optreden vroeg de presentator: hoe zal ik jullie aankondigen? Doe maar Clean Pete, zeiden wij.’

Die spontaan verzonnen naam is de ondertitel van hun leven geworden, vertelt Renée. ‘Er zit een bepaald verlangen in, je weet dat die drugsverslaafde nooit clean zal worden, maar toch hoop je dat die twee samenkomen. Die tegenstelling vond ik toen al heel mooi. En die komt in alles terug. Bijvoorbeeld in de Revue waar we verschillende genres samenbrengen.’ Loes: ‘We zijn altijd op zoek naar wrijving, in alle programma’s die we maken.’

We doen erg ons best om niet te veel te schuren

Renée: ‘Die tegenstelling zit ook in ons, want uiteindelijk zijn we twee verschillende mensen.’ Loes: ‘We doen erg ons best om niet te veel te schuren. Vroeger dachten we dat het betekende dat we meer op elkaar moesten lijken.’ Renée: Tegenwoordig accepteren we veel meer de verschillen.’

Puntjes op de i

Het heeft hun samenwerking goed gedaan. ‘Ik weet serieus niet of ik wel de muziek was ingegaan zonder een sparringpartner als Loes die zo vierkant achter me staat’, vervolgt Renée. ‘Nu heb ik ook filosofie gestudeerd, dus misschien was ik daarin verder gegaan. Tijdens de Revue zal ik ook een lezing van zeven minuten houden over de betekenis van muziek. Ik ben van eindeloos de puntjes op de i zetten. Loes bedenkt iets en dezelfde middag zegt ze: kom op, we gaan een livefilmpje maken. Dat ik Loes af en toe terugfluit en zij mij vooruitduwt, is onze kracht.’

‘Loes is van kinds af aan veel meer bezig met d’r kleren en d’r haar dan ik. Ze geeft mij altijd tips.’ Renée wijst naar haar blauwe zomerjurkje. ‘Vanochtend appte ik Loes: zal ik dit aantrekken? Dan zegt ze: ja, doen! Loes is van de extravagante outfits, ik doe op mijn eigen subtiele wijze mijn best om er leuk uit te zien. De jurk die Loes voor de Revue heeft uitgezocht, neemt de halve woonkamer in beslag.’

Clean Pete in de Kleine Zaal, foto van hun Facebookpagina

Loes is van de extravagante outfits, ik doe op mijn eigen subtiele wijze mijn best om er leuk uit te zien

Loes: ‘Ik zing een Nederlandstalige versie van Puccini’s sopraanaria O mio babbino caro. Eerst beschrijf ik hoe ik een keer een zangeres zag in een prachtige jurk die dat lied zong. Als kind heb ik die aria eens gezongen, maar ik ben helemaal geen sopraan. Dus doe ik ‘m een stuk lager. Eigenlijk heb ik aan de aria alles veranderd, behalve de jurk van die zangeres.’

Ontroerend

Jurk of broekpak, eensgezind zijn de tweelingzussen in hun ambitie om met de Klassieke Revue zowel de geoefende als de minder getrainde luisteraar te verrassen. Wanneer is de voorstelling voor hen geslaagd? Dat zit ‘m vooral in kleine dingen. Loes vertelt over een opa en kleindochter die vorig jaar bij de première waren. Die kleindochter had niks met klassieke muziek, dacht ze. ‘Maar ze was zo enthousiast dat ze nog een keer zijn gekomen.’ Of neem Loes’ huisgenoten, normaal geen bezoekers van klassieke concerten. ‘Ik had ze op de gastenlijst gezet. We deden een bewerking van een deel uit Schuberts Winterreise. De volgende ochtend hoorde ik uit een kamer de oorspronkelijke versie schallen. Heel ontroerend.’